Kunst-, cultuur- & natuureducatie

Naast mijn werk als wildplukgids en herborist, ben ik doordeweeks actief als vakleerkracht muziek en kunstgeschiedenis in het primaire en middelbare onderwijs. Natuureducatie en kunsteducatie lijken misschien ver uit elkaar te liggen, maar in werkelijkheid zijn ze diep met elkaar verbonden. Binnen eeuwenoude én hedendaagse tradities loopt een sterke lijn tussen ambacht, seizoen, land en kunstzinnige expressie. 

Kinderen leren de wereld niet in compartimenten. Ze leren door te voelen, te maken, te ontdekken en te verbinden. In de natuur ligt alles wat kunst ook probeert te vangen: ritme, herhaling, contrast, stilte, verwondering en wederkerigheid. 

Waarom natuureducatie

Als we gezonde volwassenen willen met een sterk gevoel van identiteit en verbondenheid, moeten we vroeg beginnen. De wereld laat zich niet opdelen in compartimenten, want alles is verbonden via systemen. Educatie die dat weerspiegelt, sluit beter aan bij hoe de echte wereld werkt en hoe kinderen die ervaren.

Als mens, zijn wij net zo goed onderdeel van 'de natuur' als elk ander dier. Het grote verschil is hoe wij omgaan met ons gezamenlijke 'huis'. In een tijd waarin veel kinderen vooral binnen spelen, is het belangrijker dan ooit dat ze de aarde om hen heen echt leren kennen. Niet als lesstof, maar als iets wat leeft, beweegt en verhalen vertelt. Door zelf te ruiken, proeven, voelen en maken, ontwikkelen ze verwondering en verantwoordelijkheid voor de wereld om hen heen. Ze zien de natuur niet als iets waar zij iets van kunnen nemen, maar als hun thuis waarmee ze in wederkerigheid moeten samenleven.